Στην πλατεία του χωριού...

Μεσ' το δικό μου το χωριό, 

έχω φυτέψει γιέ μου, δέντρα..

για να 'ρχονται οι χωριανοί, 

να πιάνουμε κουβέντα..!

Καλό μεσημέρι σε όλους!

Χειμώνας στον ποταμό Νέστο!

Η ομορφιά του ποταμού Νέστου... 

τον χειμώνα!

Καλοκαίρι στον Νέστο ποταμό!

Η ομορφιά του ποταμού Νέστου... 

το καλοκαίρι!

Δράμα, μια πόλη μαγευτική

Μαγευτικά κελαρυστά νερά!

Δράμα... στις πηγές της Αγίας Βαρβάρας!

Ανοιξιάτικη εικόνα...

Ανθισμένο το δέντρο... ερειπωμένο το σπιτάκι.....

Ο γαϊδαράκος!

Στο λιβάδι ξεχασμένος, ένας γάιδαρος βοσκούσε· τίποτ’ άλλο δε ζητούσε ο καημένος. Το χορτάρι του μασούσε κι ήταν τρισευτυχισμένος και το ξύλο λησμονούσε ο καημένος.
Και την τύχη ευχαριστούσε, που δεν ήταν φορτωμένος, και τα δυο του αυτιά κουνούσε ο καημένος. Τους εχθρούς του συχωρούσε κι ήτανε συχωρεμένος, και τον κόσμον αγαπούσε ο καημένος.
Το Θεό παρακαλούσε για να μείνει εκεί δεμένος και να βόσκει όσο θα ζούσε ο καημένος! 

(από το βιβλίο: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, 

Xελιδόνια, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, 1920)

Καλησπέρα σε όλους!

Γλυκιά Παγονερίτισσα!

Μια επίσκεψη σε Παγονερίτικο σπίτι, 

αρκεί για να νιώσεις την έννοια της φιλοξενίας!....... 

Η γλυκιά Παγονερίτισσα, 

ζει μόνη στο παραδοσιακό σπίτι της... 

το οποίο επισκέφτηκε στο παρελθόν και η Τζάκυ Κένεντυ... 

 Μας υποδέχεται καλοσυνάτα και μας φιλεύει γλυκό πορτοκάλι, φτιαγμένο από τα χεράκια της νύφης της που μένει μακριά....!

Φύση, ομορφιά... Παγονέρι

Ήλιος, βουνό, ξωκλήσι, φύση... ομορφιά... 

ΠΑΓΟΝΕΡΙ!

Δράμα, η όμορφη πόλη!

Δράμα, στα νερά της Αγίας Βαρβάρας!

Καλημέρα σε όλους!

Παγονέρι!

Τελικά... όλοι οι δρόμοι οδηγούν...

στο ~ΠΑΓΟΝΕΡΙ~ 

Tι να πρωτοθυμηθώ για σένα...

Tι να πρωτοθυμηθώ για σένα όμορφο χωριό,

στα σοκάκια της καρδιάς σου, πάντα καρτερώ,

εκεί ξυπνάω, εκεί κοιμάμαι, εκείνα περπατώ!

Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

Χρόνια πολλά στον Κωνσταντίνο και Ελένη...

που γιορτάζουν σήμερα!

Βιογραφία
Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.
Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.
Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.
Από την πλευρά του ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται συγκρατημένος. δεν είχε καμία άλλη επιλογή εκτός από την επίκληση της δυνάμεως του Θεού. Ήθελε να προσευχηθεί, να ζητήσει βοήθεια, αλλά καθώς διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος, δεν ήξερε σε ποιόν Θεό να απευθυνθεί. Τότε έφερε νοερά στη σκέψη του όλους αυτούς που μαζί τους συνδιοικούσε την αυτοκρατορία. Όλοι τους, εκτός από τον πατέρα του, πίστευαν σε πολλούς θεούς και όλοι τους είχαν τραγικό τέλος. Άρχισε, λοιπόν, να προσεύχεται στον Θεό, υψώνοντας το δεξί του χέρι και ικετεύοντάς Τον να του αποκαλυφθεί. Ενώ προσευχόταν, διαγράφεται στον ουρανό μία πρωτόγνωρη θεοσημία. Περί τις μεσημβρινές ώρες του ηλίου, κατά το δειλινό δηλαδή, είδε στον ουρανό το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτῳ νίκα». Και ενώ προσπαθούσε να κατανοήσει τη σημασία αυτού του μυστηριακού θεάματος, τον κατέλαβε η νύχτα. Τότε εμφανίζεται ο Κύριος στον ύπνο του μαζί με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο πιο πολέμους.
Έχοντας ως σημαία του το Χριστιανικό λάβαρο, αρχίζει να προελαύνει προς την Ρώμη εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση.
Όταν φθάνει στη Ρώμη ενδιαφέρεται για τους Χριστιανούς της πόλεως. Όμως το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Πολύ σύντομα πληροφορείται για την πενιχρή κατάσταση της Εκκλησίας της Αφρικής και ενισχύει από το δημόσιο ταμείο τα έργα διακονίας αυτής.
Το Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, όπου γίνεται ο γάμος του Λικινίου με την Κωνσταντία, αδελφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επέρχεται μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο ανδρών που καθιερώνει την αρχή της ανεξιθρησκείας.
Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος ήσαν πολλά. Η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, πρεσβυτέρου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ήλθε να ταράξει την ενότητα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία αυτή, που ονομάσθηκε αρειανισμός, κατέλυε ουσιαστικά το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.
Μόλις ο Μέγας Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στην Αλεξάνδρεια, απέστειλε με τον πνευματικό του σύμβουλο Όσιο, Επίσκοπο Κορδούης της Ισπανίας, επιστολή στον Επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο (313 - 328 μ.Χ.) και τον Άρειο. Η προσπάθεια επιλύσεως του θέματος δεν ευδοκίμησε. Έτσι αποφασίσθηκε η σύγκλιση της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.
Η περιγραφή της εναρκτήριας τελετής από τον ιστορικό Ευσέβιο είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. στο μεσαίο οίκο των ανακτόρων είχαν προσέλθει όλοι οι σύνεδροι. Επικρατούσε απόλυτη σιγή και όλοι περίμεναν την είσοδο του αυτοκράτορα, τον οποίο οι περισσότεροι θα έβλεπαν για πρώτη φορά. Ο Κωνσταντίνος εισήλθε ταπεινά, με σεμνότητα και πραότητα. στην ομιλία του προς τη Σύνοδο χαρακτηρίζει τις ενδοεκκλησιαστικές συγκρούσεις ως το μεγαλύτερο δεινό και από τους πολέμους. Ο λόγος του υπήρξε ευθύς και σαφής. Δεν ήθελε να ασχοληθεί παρά μονάχα με θέματα που αφορούσαν στην ορθοτόμηση της πίστεως. Η κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασώζεται σχεδόν από όλους τους ιστορικούς συγγραφείς.
Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο αυτοκράτορας ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εδραίωση των αποφάσεών της. Απέστειλε εγκύκλιο επιστολή προς την Εκκλησία της Αιγύπτου, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αλεξανδρείας, στην οποία γνωστοποιεί τις αποφάσεις της Συνόδου. Ο ίδιος γνωστοποιεί προς όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας την καταδίκη του Αρείου και απαγορεύει την απόκτηση και την απόκρυψη των συγγραμμάτων του. Η εντυπωσιακή του όμως ενέργεια είναι η επιστολή του προς τον Άρειο. Επιτιμά τον αιρεσιάρχη και τον καταδικάζει με αυστηρότητα για τις κακοδοξίες του.
Όμως περί τα τέλη του 327 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος καλεί τον Άρειο στα ανάκτορα. Ο αιρεσιάρχης φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία και υποβάλλει μία ομολογία γεμάτη από έντεχνες θεολογικές ανακρίβειες, πείθοντας μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι αυτή δεν διαφέρει ουσιαστικά από όσα είχε αποφασίσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος. Τελικά ο αυτοκράτορας συγκαλεί νέα Σύνοδο, το Νοέμβριο του 327 μ.Χ., η οποία ανακαλεί τον Άρειο από την εξορία και αποκαθιστά τους εξόριστους Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. Η ανάκληση του Αρείου και η αποκατάσταση των περί αυτών πυροδότησε νέες έριδες πιο κόλπους της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο διάδοχός του Μέγας Αθανάσιος αρνούνται να δεχθούν τον Άρειο στην Αλεξάνδρεια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος απειλεί με καθαίρεση τον Μέγα Αθανάσιο, ενώ σε Σύνοδο που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330 μ.Χ. καθαιρείται και εξορίζεται από τους αιρετικούς ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Αντιοχείας (τιμάται 21 Φεβρουαρίου). Η Σύνοδος της Τύρου της Συρίας, που συνήλθε το 335 μ.Χ., καταδικάζει ερήμην με την ποινή της καθαιρέσεως τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος φεύγει, για να συναντήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Είναι γεγονός πως ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έδειξε να αποδέχεται το αίτημα του Μεγάλου Αθανασίου για ακρόαση. Πείσθηκε όμως να τον ακούσει, όταν ο Μέγας Αθανάσιος του απηύθυνε την ρήση: «Δικάσει Κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ». Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατενόησε την κατάφωρη αδικία και τις άθλιες μεθοδεύσεις σε βάρος του Μεγάλου Αθανασίου και έκανε δεκτό το αίτημά του νά προσκληθούν όλοι οι συνοδικοί της Τύρου και η διαδικασία να λάβει χώρα ενώπιόν του.
Ο Ευσέβιος Νικομηδείας αγνόησε την αυτοκρατορική εντολή. Πήρε μόνο ελάχιστους από τους συνοδικούς και εμφανίσθηκε στον αυτοκράτορα. Ξέχασε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της δήθεν παρακωλύσεως της αποστολής σιταριού προς την Βασιλεύουσα. Ο αυτοκράτορας εξοργίζεται και εξορίζει τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας. Παρά ταύτα δεν επικυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Τύρου για καθαίρεση και ούτε διατάσσει την αναπλήρωση του επισκοπικού θρόνου της Αλεξάνδρειας.
Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο: «Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».
Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ήταν η ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Ευσέβιος τα γεγονότα, τα οποία ακολούθησαν την κοίμηση του Αγίου. Όλοι οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, αφού έσχισαν τα ρούχα τους και έπεσαν στο έδαφος, έκλαιγαν και φώναζαν δυνατά, σαν να μην έχαναν το βασιλέα τους, αλλά τον πατέρα τους. Οι ταξίαρχοι και οι λοχαγοί έκλαιγαν τον ευεργέτη τους. Οι δήμοι ήσαν λυπημένοι και κάθε κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως πενθούσε, σαν να έχανε το κοινό αγαθό.
Αφού οι στρατιωτικοί τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου σε χρυσή λάρνακα, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και το εναπέθεσαν σε βάθρο στον βασιλικό οίκο. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.
Δίκαια η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.

Η Αγία Ελένη γεννήθηκε στο Δρέπανο της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας περί το 247 μ.Χ. Φαίνεται ότι ήταν ταπεινής καταγωγής. στην ιστοριογραφία υπάρχει σχετική διχογνωμία ως προς το αν η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου υπήρξε σύζυγος ή νόμιμη παλλακίδα του Κωνσταντίου του Χλωρού.
Μεταξύ των ετών 272 - 288 μ.Χ. γέννησε στη Ναϊσό της Μοισίας τον Κωνσταντίνο. Όταν, πέντε έτη αργότερα, ο Κωνσταντίνος Χλωρός έγινε Καίσαρας από τον Διοκλητιανό, αναγκάσθηκε να την απομακρύνει, για να συζευχθεί τη Θεοδώρα, θετή κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, και να έχει έτσι το συγγενικό εκείνο δεσμό, ο οποίος θα εξασφάλιζε τη στερεότητα του Διοκλητιανού τετραρχικού συστήματος. Παρά το γεγονός αυτό ο Μέγας Κωνσταντίνος τιμούσε ιδιαίτερα τη μητέρα του. Της απένειμε τον τίτλο της αυγούστης, έθεσε τη μορφή της επί νομισμάτων και έδωσε το όνομά της σε μία πόλη της Βιθυνίας.
Η Αγία έδειξε την ευσέβειά της με πολλές ευεργεσίες και την ανοικοδόμηση νέων Εκκλησιών στη Ρώμη (Τιμίου Σταυρού), στην Κωνσταντινούπολη (Αγίων Αποστόλων), στη Βηθλεέμ (βασιλική της Γεννήσεως) και επί του Όρους των Ελαιών (βασιλική της Γεθσημανή). Η Αγία Ελένη πήγε το 326 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ, όπου «μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὗρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δύο σταυροὺς τῶν ληστῶν», όπως γράφει ο Κύπριος Χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου, η Αγία Ελένη πέρασε και από την Κύπρο.
Η Αγία Ελένη κοιμήθηκε με ειρήνη μάλλον το 327 μ.Χ. σε ηλικία ογδόντα ετών. Ο ιστορικός Ευσέβιος γράφει ότι η Αγία προαισθάνθηκε το θάνατό της και με διαθήκη άφησε την περιουσία της στον υιό της και τους εγγονούς της.
Όπως ήταν φυσικό ο υιός της μετέφερε το τίμιο λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη και την ενταφίασε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.
Η Σύναξη αυτών ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και στον ιερό ναό αυτών στην κινστέρνα του Βώνου.
Οι Βυζαντινοί τιμούσαν ιδιαίτερα τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη. Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός ότι κατά το Μεσαίωνα ήταν πολύ δημοφιλής στους Βυζαντινούς η απεικόνιση του πρώτου Χριστιανού βασιλέως με τη μητέρα του, που κρατούσαν στο μέσον Σταυρό. Η παράδοση αυτή διατηρείται μέχρι και σήμερα με τα κωνσταντινάτα.

Πηγή

Το νεόκτικτο πέτρινο καμπαναριό της Αγίας Τριάδας

Το νεόκτικτο πέτρινο καμπαναριό, 

δεσπόζει δίπλα στο εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, 

προσθέτοντας την τελική πινελιά ομορφιάς, στο γραφικό τοπίο!... ΠΑΓΟΝΕΡΙ 19-5-2013

Πώς πονάω το χωριό μου

Πώς πονάω το χωριό μου

που μεγάλωσα εκεί, 

τη μανούλα, το σπιτάκι

και μι’ αγάπη μου κρυφή

που έχω μέσα στην ψυχή.

Έχω αμπέλια και χωράφια

και μια σούστα ζηλευτή, 

στ’ αλογάκι κουδουνάκια, 

σύντροφό μου το σκυλί

και περνώ ζωή χρυσή.

Πήγα σ’ άλλες πολιτείες

μα δε βρήκα πουθενά

σαν τις χάρες του χωριού μου

και την τόση ομορφιά, 

δεν υπάρχει στο ντουνιά.

Στίχοι:  Στέφανος Βαρτάνης

Μουσική:  Στέλιος Καζαντζίδης

Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης

Ανθισμένες δαμασκηνιές στο χωριό!

Το χωριό μας κατάφυτο από δαμασκηνιές ανθισμένες 

με τα ολόλευκα άνθη τους, 

πραγματικό στολίδι την εποχή της Άνοιξης.

Στο βάθος διακρίνεται το εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας. 

Τα δαμάσκηνα γίνονται πολύ ωραίο γλυκό κουταλιού:

Υλικά

Για 4-6 άτομα

1 1/2 ποτήρι νερό

1 κουταλιά σούπας χυμό λεμονιού

1 κιλό δαμάσκηνα, όχι πολύ ώριμα

3/4 κιλού ζάχαρη

Εκτέλεση

Στο νεροχύτη της κουζίνας πλένουμε τα δαμάσκηνα και βγάζουμε τα κουκούτσια τους προσεκτικά με ένα λεπτό μαχαιράκι.

Τα βράζουμε σε σιγανή φωτιά με το νερό και τη ζάχαρη για περίπου 45 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν.

Στο τέλος, ρίχνουμε το χυμό του λεμονιού. Δεν ανακατεύουμε για να μη λιώσουν τα δαμάσκηνα και τοποθετούμε το μείγμα σε αποστειρωμένα βάζα και διατηρούμε στο ψυγείο.

Επίσης, μπορούμε να φτιάξουμε 

και γευστικότατα σοκολατάκια:

Υλικά
Για 50 άτομα

50 ξερά δαμάσκηνα χωρίς κουκούτσι

4 κουταλιές γάλα

150 γραμ. καρύδια

500 γραμ. κουβερτούρα

2 κουταλιές βούτυρο

1 φλυτζανάκι καφέ κονιάκ

Τρούφα σοκολάτα

Εκτέλεση 

Ραντίζουμε με το κονιάκ τα δαμάσκηνα και τα αφήνουμε να μείνουν μια ώρα. Τα γεμίζουμε με χοντροκομένο καρύδι.

Λιώνουμε την κουβερτούρα σε μπεν μαρί με το βούτυρο και το γάλα. Αφήνουμε το μείγμα να κρυώσει λίγο και βουτάμε τα δαμάσκηνα.

Τα κυλάμε στη τρούφα, τα βάζουμε σε διακοσμητικά χαρτάκια και τα διατηρούμε στο ψυγείο. 

Πηγή

Λίγα λόγια για τη δαμασκηνιά

Η δαμασκηνιά είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο , φυλλοβόλο δέντρο και ανήκει στο γένος Προύμνη (Prunus), στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae), και είναι αδελφικό δέντρο με την κορομηλιά.
Ιθαγενές φυτό των χωρών του βορείου ημισφαιρίου κατάγεται από τις περιοχές της Κασπίας θάλασσας. Αρχαίο δέντρο αναφέρεται από τον Θεόφραστο σαν προύμνη εξ ου και η επιστημονική του ονομασία προύνος.
Σήμερα καλλιεργείται ευρέως στην Ευρώπη από το βορρά μέχρι το νότο, την Ασία και τη Βόρειο Αμερική.

Το δέντρο φτάνει σε ύψος τα 12 μέτρα, έχει πλούσιο ριζικό σύστημα αλλά επιπόλαιο όπως οι κορομηλιές. Οι ανθοφόροι οφθαλμοί του φέρουν 2-3 άνθη.
Ο καρπός της δαμασκηνιάς είναι το δαμάσκηνο.
Δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα προσαρμογής σε κλίμα και έδαφος. Ανθεκτική στο ψύχος , ακόμα και για τα άνθη της.
Πολλαπλασιάζεται με εμβολιασμό ροδακινιάς ή αμυγδαλιάς και φυσικά του συγγενικού της φυτού της κορομηλιάς.
Χρειάζεται αραίωμα των καρπών της έτσι ώστε να αυξηθεί η ποσότητα παραγωγής και να μην σπάσουν τα κλαδιά από το βάρος.
Στην Ελλάδα καλλιεργείται η ποικιλία Σκοπελίτικη και τα δαμάσκηνα που βγάζει προορίζονται για ξήρανση. Επίσης συνηθίζεται να λέγεται δαμασκηνιά και η μπουρνελιά ,όμως στην πραγματικότητα διαφέρουν από το σχήμα και χρώμα των καρπών τους.
Οι κύριες περιοχές καλλιέργειας είναι η Θεσσαλία, το νησί Σκόπελος , η Στερεά Ελλάδα , η Μακεδονία και η Θράκη.

Πηγή

Γενοκτονία Ελλήνων του Πόντου - Τριμήμερες εκδηλώσεις στο Παρανέστι

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Δήμος Παρανεστίου σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας τις τριήμερες εκδηλώσεις για τον εορτασμό της μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που θα διεξαχθούν από τις 19 Μαΐου έως και της 21 Μαΐου 2013 , με κορύφωση τον εορτασμό των πολιούχων  Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του οικισμού Παρανεστίου του Δήμου Παρανεστίου.

Το πρόγραμμα  των εορτασμών έχει ως εξής:

Δείτε περισσότερα εδώ: http://www.dramania.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=13440:trihmeres-ekdhloseis-sto-paranesti-gia-thn-eortasmo-ths-mnhmhs-ths-genoktonias-ton-ellhnon-toy-pontoy&Itemid=177

Συγκινητικό μουσικό άκουσμα, 

στην μουσική σκηνή "Αρχιτεκτονική Live" της Αθήνας, 

από τον Αντώνη Μιτζέλο και την ορχήστρα του,

αφιερωμένο στην ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στα παιδιά που δίνουν σήμερα Πανελλήνιες

Με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας ξεκινούν σήμερα Παρασκευή 17 Μαΐου 2013, οι Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ψυχραιμία, δύναμη... 

και ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στα παιδιά!

ΓΙΑΟΥΡΤΛΟΥ ΚΕΜΠΑΠ

Υλικά
700γρ. μοσχαρίσιος κιμάς
300γρ. αρνίσιος κιμάς
1 κρεμμύδι τριμμένο και στραγγισμένο καλά από τα νερά
1 ματσάκι μαϊντανό φρέσκο ψιλοκομμένο
Φρυγανιά τριμμένη όσο πάρει
2 αυγά
2 σκελίδες σκόρδο τριμμένες
½ κουταλάκι του γλυκού κύμινο
½ κουταλάκι του γλυκού πάπρικα γλυκιά
¼ κουταλάκι του γλυκού πάπρικα καυτερή
½ κουταλάκι του γλυκού μπαχάρι
1 κουταλάκι του γλυκού ξύσμα λεμονιού
Αλάτι
Πιπέρι
8 μεγάλα καλαμάκια

Για το σερβίρισμα
4 πίτες μεγάλες
Λίγο ελαιόλαδο
1 κρεμμύδι μεγάλο κομμένο σε λεπτές ροδέλες
Πάπρικα γλυκιά
Ψιλοκομμένο μαϊντανό
300γρ. στραγγιστό γιαούρτι

Για την σάλτσα
1 κουτί τοματάκια
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 πολτοποιημένο σκόρδο
1 ξυλάκι κανέλας
1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη
Αλάτι
Πιπέρι 

Εκτέλεση
Κεμπάπ
1. Πλάθουμε τον κιμά με το κρεμμύδι, το σκόρδο και όλα τα μυρωδικά, τα αυγά και στο τέλος αφού τον έχουμε ζυμώσει καλά ρίχνουμε λίγη φρυγανιά και συνεχίζουμε να ζυμώνουμε μέχρι να εξαντληθούν όλα τα υγρά.
2. Φτιάχνουμε 8 μακρόστενα μπιφτέκια και τα περνάμε στα καλαμάκια.
3. Τα ψήνουμε στο γκριλ 7’ την κάθε μεριά.
4. Τα σβήνουμε με λίγο λευκό ξηρό κρασί προαιρετικά.

Σάλτσα
1. Ρίχνουμε το λάδι σε ένα κατσαρολάκι και σοτάρουμε το σκόρδο (μόλις κάψει το λάδι).
2. Προσθέτουμε τα τοματάκια, το αλατοπίπερο, τη ζάχαρη, την κανέλα και λίγο νεράκι.
3. Την ανακατεύουμε τακτικά και την αφήνουμε να βράσει σε χαμηλή φωτιά, μέχρι να δέσει.
4. Μόλις κρυώσει λίγο την πολτοποιούμε στο μπλέντερ.

Σερβίρισμα
1. Έχουμε λαδώσει κι έχουμε ψήσει τις πίτες 1’ την κάθε μεριά και τις κόβουμε στα 4.
2. Τοποθετούμε στο κάθε πιάτο μία πίτα κομμένη στα 4, από πάνω 2 κεμπάπ, ρίχνουμε τα κρεμμύδια και τον μαϊντανό, περιχύνουμε την σάλτσα πάνω στα κεμπάπ, και βάζουμε 2 κουταλιές της σούπας γιαούρτι. Τελειώνουμε με πάπρικα γλυκιά.

Πηγή

Είσοδος παλιού σπιτιού στο χωριό

Γιαούρτι περιχυμένο με γλυκά κουταλιού! Παγονερίτικο επιδόρπιο!

 Γιαουρτάκι περιχυμένο με ντόπια χειροποίητα γλυκά κουταλιού και καρύδια!

Απλά, βάζουμε σε ένα πιάτο γιαούρτι... το περιχύνουμε με γλυκό της αρεσκείας μας... και προσθέτουμε καρύδια χοντροκομμένα! Ό,τι πρέπει μετά από ένα γεύμα! 
Απίθανο επιδόρπιο!

Παλιά αχερώνα στο Παγονέρι

Μικρή όαση γραφικής ομορφιάς...

Μια τρυφερή καληνύχτα, από το Παγονέρι!

Η μαμά λύκαινα με το μικρό της...

Να έχετε μια όμορφη νύχτα!

Κάθε πόρτα και μια ιστορία...

Όμορφη, παραδοσιακή πόρτα σφαλισμένη σε παλιό Παγονερίτικο σπίτι, που δεν τη διαβαίνει ανθρώπου πόδι...

Λουκούμια τριαντάφυλλο! ... Από την κ. Έλλη Αρβανιτίδου!

Παραδοσιακή συνταγή! 

Λουκούμια τριαντάφυλλο! 

Η συνταγή από την κ. Έλλη Αρβανιτίδου! Δείτε την εκτέλεση της συνταγής, εδώ: 

http://www.dramania.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=8210:loykoymia-triantafyllo&Itemid=185

Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια

Ένα συναπάντημα, ένα όνειρο ομαδικό, που θρέφεται από κάτι θύμησες μακρινές που άγγιξαν τα αθώα παιδικά χρόνια, όταν αγαπούσες αληθινά, όταν γέμιζες την παιδική σου ψυχή με ατελείωτη ευτυχία και έγραφες το όνομά σου σε κάτι τετράδια που συντρόφευαν τη μαθητική ζωή σου...
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΓΟΝΕΡΙΟΥ... πριν πολλά, πολλά χρόνια

Άποψη του χωριού την Άνοιξη

Καλύτερα πρώτος στο χωριό... παρά τελευταίος στην πόλη!

Χρόνια πολλά μητέρα!

Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα” κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.
Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα” κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.
Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα” και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.
Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα” και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα.
Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε... δάκρυ δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα.
Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα... πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα

Ρίγανη φρέσκια! Μοσχομυριστή!

Διαλέγουμε μια ξερή μέρα με ήλιο ώστε να μην έχουν υγρασία τα φύλα της. Κόβουμε όλους τους βλαστούς που εξέχουν, οι οποίοι θα καλύψουν την κατανάλωση μας για περίπου ένα χρόνο. Καλό είναι γενικά να μην κρατάμε τα αποξηραμένα περισσότερο από ένα χρόνο, διότι μετά αλλοιώνεται το άρωμα τους. Τα τοποθετούμε σε ένα ταψί και αφαιρούμε όλα τα ξερά κλαδιά της ρίγανης. Ο ένας τρόπος αποξήρανσης είναι να βάλουμε το ταψί στο φούρνο σε χαμηλή θερμοκρασία, περίπου 100-120 βαθμούς ώστε να ψηθεί μέχρι να στεγνώσει. Περίπου 15 λεπτά. Ο δεύτερος τρόπος είναι να τη βάλουμε σε ένα τούλι και να το κρεμάσουμε σε κάποιο ανατολικό σημείο του σπιτιού μας, για να το βλέπει ο ήλιος. Η διάρκεια θα εξαρτηθεί από τη θερμοκρασία του χώρου. Τρίβουμε τη ρίγανη και αφαιρούμε τα κλαδάκια και την αποθηκεύουμε σε ένα αεροστεγές βαζάκι για να μην χάνει το άρωμα της. Δείτε το video εδώ:http://player.vimeo.com/video/14559106?portrait=0

Το πέτρινο καμπαναριό...

Όπου και να βρισκόμαστε στον κόσμο αυτόν που ζούμε, το όμορφο χωριουδάκι μας, ποτέ να μη ξεχνούμε!

Παγονέρι, με θέα το όρος Φαλακρό

Ο ορεινός όγκος του όρους Φαλακρού, μεγαλόπρεπα χιονισμένος..

η καλύτερη θέα από την πλατεία του χωριού, στα μέσα Μαρτίου

Πρωϊνή βόλτα στα δρομάκια του χωριού..

Μια όμορφη καλημέρα σε όλους!

Καληνύχτα!

Καλό σας βράδυ!

Περιήγηση στο Παγονέρι

Ο μοναδικός παραδοσιακός οικισμός του νομού. Η ομορφιά μόνο με την εγκατάλειψη μπορεί να συγκριθεί. Υψόμετρo 750 μέτρα. Κάτοικοι γύρω στους 150. Δέκα εφτά χιλιόμετρα μακριά από το Νευροκόπι και πενήντα λεπτά μακριά από τη Δράμα.
Η περιήγηση ξεκινά. Η διαδρομή για να φτάσεις στον τελικό προορισμό είναι εκπληκτική. Σε κάθε στροφή βλέπεις την βλάστηση να εναλλάσσεται δίνοντας την εντύπωση ότι μεταφέρεσαι αλλού. Τα χρώματα της φύσης δίνουν την ταυτότητα της εποχής. Το καφέ χρώμα, το πράσινο, το κίτρινο αποτυπώνουν την εναλλαγή των εποχών. Κάθε εποχή του χρόνου είναι κατάλληλη να επισκεφτεί κανείς το Παγονέρι. Το χειμώνα, όπως λένε οι ίδιοι οι κάτοικοι, ο δρόμος δεν κλείνει ποτέ και η θερμοκρασία είναι πάντοτε 10 βαθμούς πάνω από τη θερμοκρασία του Νευροκοπίου. Την άνοιξη βέβαια το τοπίο αλλάζει. Το πράσινο, τα λουλούδια, οι μυρωδιές, ο αέρας που αρωματίζεται καθώς ανεβαίνεις, αλλάζουν την διάθεση και γαληνεύουν το μυαλό. Μια μικρή διαφυγή αρκετά κοντά μας.
Στο δρόμο συναντάς έναν εγκαταλελειμμένο οικισμό, το Λειβαδάκι, λίγο πριν την Αχλαδιά. Υψόμετρο 720 μέτρα. Εκεί υπάρχει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 1870. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να θαυμάσει την αρχική εικονογράφηση του 1876 στο ξυλόγλυπτο τέμπλο και τις τοιχογραφίες της οροφής. Το καμπαναριό είναι του 1890.
Συνεχίζοντας το δρόμο μας συναντούμε έναν ακόμη έρημο οικισμό, τον Κριθαρά, όπου ο ναός του Αγίου Γεωργίου, που μποροοόυμε να δούμε είναι ο μοναδικός στην περιοχή σταυροειδής με τρούλο, από τα μέσα του 19ου αιώνα.
Η περιήγηση συνεχίζεται, το τοπίο αλλάζει και πάλι. Βλέπουμε την πίσω μεριά του Φαλακρού. Εϊναι ακόμη χιονισμένο. Αρχές Μαϊου και το χιόνι σκεπάζει την μεγαλύτερη πλευρά του βουνού. Μπαίνουμε στο Παγονέρι και αλλάζουμε εποχή. Το βλέμμα περιπλανιέται. Ένα υπέροχο και μοναδικό στην περιοχή μας παραδοσιακό μακεδονίτικο χωριό. Η πλατεία του χωριού που μαζεύει τους λιγοστούς κατοίκους. Τα δρομάκια στενά και στρωμένα με πέτρα, κάνουν την ανάβαση και την κατάβαση περιπέτεια. Αυτό που δεσπόζει όμως είναι η εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου, χτισμένη το 1835. Σήμερα σώζονται ο άμβωνας και το δεσποτικό. Το καμπαναριό πετρόχτιστο δίνει ένα επιβλητικό παρών. Η βόλτα συνεχίζεται. Τα σπίτια πετρόχτιστα με το παραδοσιακό μακεδονικό σχήμα. Διώροφα με άνετο χαγιάτι και αυλή. Έρημα βέβαια τα περισσότερα καθώς η μετανάστευση εσωτερική και εξωτερική είναι μεγαλύτερος εχθρός από τον χρόνο. Οι άνθρωποι βγαίνουν στις αυλές να μας χαιρετήσουν, να μας καλέσουν για έναν καφέ. Φιλόξενοι, χαμογελαστοί με τρόπο αυθεντικό. Στα δυο καφενεδάκια μπορεί ο επισκέπτης να γευτεί έναν παραδοσιακό ελληνικό καφέ στα χαμηλά φλιτζάνια, με όλες τις μνήμες που αυτό κουβαλά. Σιγά - σιγά το μυαλό γαληνεύει, όλα γίνονται τόσο μακρινά εδώ. Το βλέμμα ξεμακραίνει, ξεκουράζεται, αφήνεται στην ηρεμία του τοπίου. Ακούγονται μόνο οι ήχοι της φύσης. Από τη μια μεριά το χιονισμένο Φαλακρό και από την άλλη μεριά ο Νέστος. Υπάρχουν πολλές διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει ένας περιπατητής και να το βγάλουν σε δι άφορα μονοπάτια. Ο Νέστος είναι μόλις δέκα λεπτά μακριά και υπάρχει και δρόμος που βγάζει εκεί. Οδηγοί μας σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του χωριού, μας πλησιάζουν και είναι πρόθυμοι να μας πουν όλη την ιστορία του χωριού. Ο πληθυσμός είναι ντόπιος, με βαριά ιστορική μνήμη και κληρονομιά. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο οικισμός πυρπολήθηκε τον Μάιο του 1944 και οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στην Βουλγαρία ως αντίποινα για τη νίκη των Ελλήνων στην ιστορική μάχη των Παπάδων. Όλοι έχουν να διηγηθούν μια ιστορία, έναν παππού, έναν θείο ένδοξο πολεμιστή, πατριώτη. Κάθε οικογένεια έχει τη δική της ιστορία, όλες μαζί μας κάνουν το σύνολο της μνήμης της τοπικής μας ιστορίας.
Μεγάλες προσπάθειες καταβάλλονται από τον μορφωτικό και πολιτιστικό σύλλογο του χωριού να μην σβήσουν αυτές οι μνήμες. Έχουν εκδοθεί βιβλία με την αρωγή της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης.
Το όνομά του το χωριό το πήρε από το νερό που ρέει άφθονο από τις δυο βρύσες, τις πάνω και τις πέρα βρύσες. Το χειμώνα το νερό είναι ζεστό, ενώ το καλοκαίρι είναι παγωμένο.
Όμορφοι άνθρωποι, αυθεντικοί ταιριάζουν απόλυτα με το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Εκφράζουν όμως ένα παράπονο. Ανεπαίσθητα, χωρίς γκρίνες και μιζέριες. Βλέπουν το χωριό να φθίνει, να χάνεται χρόνο με το χρόνο. Οι νέοι άνθρωποι φεύγουν, αναζητώντας την τύχη τους αλλού. Ο όμορφος αυτός τόπος εγκαταλείπεται χωρίς περίσκεψη. Παρόλο που έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός, δεν έχει την μεταχείριση που έχουν άλλοι οικισμοί στην Ελλάδα. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει γίνει συνείδηση τόσο στους έχοντες την ευθύνη για την διαχείριση της αναπτυξιακής προοπτικής της Δράμας, όσο και στους ίδιους τους κατοίκους των ακριτικών περιοχών, ότι η μοναδική ίσως εναλλακτική πρόταση ανάπτυξης είναι η τουριστική ανάπτυξη. Χρειάζεται βέβαια πολύ δουλειά, αλλαγή νοοτροπίας και συλλογική προσπάθεια, ώστε να μπορέσουν αυτοί οι τόποι, από τόποι εγκατάλειψης, να γίνουν προορισμοί. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες. Χρειάζεται βούληση, όραμα και βέβαια ανθρώπινο δυναμικό. Ανθρώπους που να θέλουν να δημιουργήσουν.
Αφήνουμε πίσω μας το Παγονέρι με όμορφες σκέψεις και ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Πιστεύουμε γρήγορα αυτός ο τόπος να αποκτήσει επίγνωση και αυτογνωσία της ομορφιάς του.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!

Πρωτομαγιά στο Παγονέρι!

Λουλούδια ας διαλέξουμε, κλωνάρια ανθισμένα, στεφάνια να πλέξουμε, δροσιά ραντισμένα!
Από το Παγονέρι με αγάπη! 

Χαρές και γέλια από τα λιγοστά παιδάκια του χωριού!

Ο καιρός "άνοιξε"... και η παλιά Σχολή, γεμίζει χαρές και γέλια από τα λιγοστά παιδάκια του χωριού!

Παγονέρι, παραδοσιακά μονοπάτια

Διαβαίνοντας στα γραφικά μονοπάτια του χωριού

Γιορτή Αγίου Γεωργίου

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ!

Απολυτίκιο του Αγ. Γεωργίου

Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν

Ο Άγιος Γεώργιος (280/285 - 23 Απριλίου 303), αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, όπου εάν η ημέρα συμπέσει πριν την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται Άγιος της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας.
Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανώς στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό, στρατηλάτη στο αξίωμα, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Γερόντιο. Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Ο πατέρας του Αγίου, Γερόντιος, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας. Σε παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται ότι γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Μικρής Αρμενίας, αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε χριστιανός. Η σύζυγός του ονομαζόταν Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από το γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης. Όπως αναφέρουν οι πηγές, η οικογένεια του Αγίου, όταν εκείνος ήταν σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στη Λύδδα, λόγω του θανάτου του πατρός του.
Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα ο Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος (συνταγματάρχη) στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολών μετά ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' εκλογήν προεβλήθη».
Το 303 μ.Χ., όταν άρχισαν οι διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Άγιος Γεώργιος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, προκαλώντας το μένος του Διοκλητιανού, ο οποίος τον υπέβαλε σε σειρά βασανιστηρίων. Η πίστη του Αγίου γίνεται αφορμή να βαπτιστούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων τη μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου.
Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε με τη στάση του Γεωργίου. Τότε άρχισε για τον Άγιο μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά και θαυμάτων, που έφεραν πολλούς ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Από όλα αυτά ο Θεός τον κράτησε ζωντανό και έγινε αιτία να εξευτελιστούν τα είδωλα και οι εκφραστές τους.
Ο Άγιος μαρτύρησε προσευχόμενος, «απετμήθη την κεφαλήν», την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά δε τον υπολογισμό του ιστορικού Ευσεβίου, και σύμφωνα με το μακεδονικό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου του Πάσχα. Κρυφά σήκωσαν οι Χριστιανοί το πάντιμο λείψανό του και το έθαψαν, μαζί με αυτό της αγίας μητρός του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το άγιο λείψανο του Μάρτυρα, μαζί με αυτό της μητέρας του και τα μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.
Μετά το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και άλλοι τέσσερις μαζί. Τη μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 23 Απριλίου. Βλέπουμε ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου δημιουργείται μέσα στο λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις 20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 του αυτού μηνός. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει την περίοπτη θέση του Μάρτυρος στη ζωή της Εκκλησίας. Από την υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας κοσμείται με τα επίθετα «ο μαργαρίτης ο πολύτιμος», «ο αριστεύς ο θείος», «ο λέων ο ένδοξος», «ο αστήρ ο πολύφωτος», «του Χριστού οπλίτης», «της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος».
Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας. Επίσης, θεωρούταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων και των Προσκόπων. Ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός) άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για το φόνο του δράκοντα και της σωτηρίας της βασιλοπούλας. Το θηρίο αυτό φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της βασιλοπούλας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος φονεύοντας το δράκο.
Πρώτος τη βιογραφία του έγραψε ο Πάπας Γελάς στο Acta Sancti Georgii (496), ενώ ακολούθησε ο Άγιος Ανδρέας από την Κρήτη. Η συριακή Εκκλησία από τον 4ο αιώνα τον κρατούσε σε μεγάλη εκτίμηση. Λόγω της ιπποτικής του συμπεριφοράς, ο Άγιος Γεώργιος έγινε δημοφιλής στην Ευρώπη κατά το 10ο αιώνα, με αποτέλεσμα κατά το 15ο αιώνα η γιορτή του να είναι ίση σε σημασία και δημοφιλία με αυτή των Χριστουγέννων. Στο Συμβούλιο της Οξφόρδης το 1222, η ημέρα του Αγίου Γεωργίου κηρύχθηκε επίσημη αργία και το 14ο αιώνα έγινε προστάτης Άγιος της χώρας. Είναι επίσης ο προστάτης Άγιος της Μόσχας, της Αραγονίας, της Γεωργίας και της Καταλονίας, ενώ μέχρι το 18ο αιώνα ήταν και της Πορτογαλίας. Ο Άγιος Γεώργιος, όντας προστάτης Άγιος της Αγγλίας και έφιππος, θεωρείτο από το σχετικό θρύλο και ως προστάτης Άγιος των ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας.
Σε πολλά μέρη της ελληνικής επικράτειας ο μήνας Απρίλιος, που συμβαίνει να εορτάζεται η μνήμη του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, ονομάζεται και "Αϊγιώργης", ή "Αϊγιωργίτης".
Χαρακτηριστικό επίσης είναι εκ της αρχαίας γνωστής παροιμίας η σύγχρονη σχετική, όπου ο Άγιος αντικατέστησε την Αθηνά: «Άγιε μου Γιώργη βόηθα με, κούνα και συ το χέρι σου».
Σημαντικότερα από τα ελληνικά έθιμα στη μνήμη του Αγίου είναι της Θράκης, όπου την παραμονή της εορτής μαζεύουν τσουκνίδες και τις βάζουν στην πόρτα του σπιτιού, γιατί "τη νύχτα λένε πως βγαίνει το "τζάντι" (= δαιμόνιο) και παίρνει το "ούρι" (= ευτυχία του σπιτιού)", καθώς και της Σύμης, όπου ομοίως την παραμονή ανάβουν φωτιές και πηδούν τραγουδώντας τον ακόλουθο στίχο: «έξω ψύλλοι και κοριοί και μεγάλοι ποντικοί» που είχε να κάνει με την καθαριότητα και το ασβέστωμα του σπιτιού που γίνεται την παραμονή.
Πηγή