Το λίχνισμα όπως τα παλιά χρόνια...

Ο αέρας ήταν ευνοϊκός... Πετούσαν ψηλά τα αλεσμένα άχυρα και, με τον αέρα που φυσούσε, γινόταν ο διαχωρισμός... τα άχυρα πηγαίνανε στο πλάι του αλωνιού, ενώ ο καρπός (ήταν κριθάρι) έπεφτε, λόγω του βάρους του, στη μέση του αλωνιού.
Μετά έπαιρναν το βολίστη, ένα κόσκινο με μεγάλες στρογγυλές τρύπες και κοσκίνιζαν τα υπολείμματα από το λίχνισμα. Έτσι έμενε ο καθαρός καρπός για να ακολουθήσει η μοναδική στιγμή των ευχαριστιών.... Έκαναν το σήμα του σταυρού επάνω στο σωρό του καρπού, ενώ ένας ένας, έπαιρναν στα χέρια τους λίγο καρπό και, κάνοντας το σταυρό τους, τον φιλούσαν και ευχαριστούσαν το Θεό που έδωσε και φέτος τον καρπό για να φτιάξουν το ψωμί.